چه میراثی از خودمون به جا می‌ذاریم؟ اصلاً اگر بدونیم شاید کمتر از پنج سال بعد زنده باشیم، چه مسائلی برایمان اهمیت پیدا می‌کند؟ به چه چیزهایی اهمیت نمی‌دهیم؟ از چه چیزهایی ناراحت نمی‌شویم و زمان و زمان را به هم نمی‌دوزیم؟
هرکسی یه سری علایق و شرایط و مهارت و تفکر داره، مقایسه آدم‌ها باهم غلط‌ترین‌کاره.
مقایسه مسیر پیشرفت‌تون ازون هم غلط‌تر.
آماری که امروز خوندمش و برام جالب بود:
«کارکنان شرکت‌هایی که کمتر از 500 کارمند دارند، بیشتر از کارکنان شرکت‌های بزرگ‌تر از هوش مصنوعی استفاده می‌کنند.»
به نظرتون دلیلش چی میتونه باشه؟
وقتی غم‌های روزگار و دردها ما را به ستوه می‌آورد، یکی از ابزارهای ارزشمندی که به ما کمک می‌کند، نوشتن هست.
توی دنیا کسی هست که تا به حال به او اهانتی نشده باشه؟! به خودِ من آنقدر تا به حال اهانت شده که دیگه از توهین کسی نمی‌رنجم.وقتی نمی‌توانم عکس العملی نشون بدم چه کار باید بکنم؟رنجیدن مانع از این میشه که آدم کارش رو انجام بده. و اگه آدم بخواد دنبال قضیه رو بگیره وقتش تلف میشه. زندگی همینه دیگه !
من اول ها از توهین مردم خیلی اوقاتم تلخ می‌شد ولی بعداً که خوب فکرش رو کردم دیدم که همهٔ اونها دل شکسته اند؛ هرکس می‌ترسه که از همسایه اش تو سری بخوره به همین جهت سعی داره که دست پیش بگیره تا پس نیفته ...
مادر
ماکسیم گورکی
