سجاد رحیمی مدیسه

اولین کتابی که نوشتم، برداشتی از مستند راز بود که در قالب یک کتاب الکترونیکی منتشر شد؛ بیشتر حالت دست‌گرمی داشت و یک نوع گرم کردن بود. سالش رو به خاطر نمی‌آورم.

چند روز پیش عزیزی بهم گفت: کار خوب هست تا جایی که به خانواده صدمه نزند.

عبارت ساده هست؛ اما به شدت سخت و پرچالش: حد کار کردن واقعاً تا کجاست؟ تا چه ظرفیتی از توان خودمان را باید به کار اختصاص دهیم و بقیۀ آن را به خانواده؟ اصلاً معیار و خط کشی برای این موضوع وجود دارد؟

زندگی پس از زندگی عباس موزون در این شب‌ها دارد پخش می‌شود؛ فصل چهارم این مستند علمی و پژوهشی با رویکرد دینی و اخلاقی هست.

به شخصه هم تشکر می‌کنم از عوامل سازندۀ این مجموعه و هم تحسین‌کننده هست این مجموعه به لحاظ محتوایی.

اما سؤالی هم برایم پیش آمده: خروجی این برنامه در جامعۀ ما چه بوده است؟ در شرایطی که برخی مسائلی که در این مجموعه مطرح می‌شود، مو را بر تن هر آدمی راست می‌کند! چرا نمودهای آن را در جامعۀ بیرون و لایه‌های مختلف مردم مشاهده نمی‌کنیم؟

1. متفکر که شوی، تنهاترینی؛ با این همه بیشتر فکر کن.
2. صدای تیک تاک ساعت هر لحظه به گوش ما می‌رسد و یا حرکاتش را می‌بینیم؛ با این همه شتاب عمر، نشستن و کاری نکردن دشمنی با خود است.
3. اگر به احساست پشت پا زدند و واژه در گلویت شکست، با این همه قلمت را ایستاده نگه دار.

امروز مطالبی را در خصوص نظریه پولطلا مطالعه می‌کردم. چیزی که من از این نظریه برداشت کردم، بیشتر یک مدینۀ فاضلۀ مالی از اقتصاد یک کشور هست تا یک راهکار اجرایی فراگیر و همه جانبه.

نیت ارائه دهندگان این نظریه حداقل بد به نظر نمی‌رسد؛ اما سؤال اینجاست: آیا در همۀ ابعاد مالی سیستم اقتصادی کشور قابل اجراست؟ اگر بله، پس چرا اجرا نمی‌شود؟