چند روز پیش عزیزی بهم گفت: کار خوب هست تا جایی که به خانواده صدمه نزند.
عبارت ساده هست؛ اما به شدت سخت و پرچالش: حد کار کردن واقعاً تا کجاست؟ تا چه ظرفیتی از توان خودمان را باید به کار اختصاص دهیم و بقیۀ آن را به خانواده؟ اصلاً معیار و خط کشی برای این موضوع وجود دارد؟
سلام علیکم
تا کار چه باشد؟!
اگر کار صرفا با هدف مادی است، به نظرم با رفع نیاز مادی، کفایت کار هم حاصل بشه.
اما اگر هدف معنوی دارد، گاهی اوقات باید خانواده را هم قربانی کرد. البته این مورد نادر است و به شخصه اگر ببینم کسی نتوانسته خانواده خود را درست اداره کند، در توانایی و صلاحیت او شک می‌کنم.