اصولاً شرافت داشتن ارتباط مستقیمی با گوهر عزت نفس انسان‌ها دارد.
هر انسانی که شرافت خودش را به هر قیمت ناچیزی زیر پا بگذارد، عزت نفس خود را لگدمال کرده و این بهایی است که هیچ جبرانی برای آن وجود ندارد.
شرافت داشتن به اشکال مختلف قابل تعریف و بیان است؛ اما نگه داشتنش در هر صورتی مشکل است و به خصوص در دوران امروز ما، همراه با هزینه‌های فراوان.
باخت تیم ملی فوتبال به قطر، پس لرزه‌های خودش رو هنوز داره نشون میده که از جملۀ اونها، مقایسۀ زیرساخت‌ها و امکانات دو کشور در حوزه‌های مختلف هست.
توی کشور یواش یواش مدرک تحصیلی جاش رو به مهارت میده و هر روز به تعداد شرکت‌هایی که مدرک دانشگاهی رو از شرایط استخدام حذف می‌کنن و صرفا روی مهارت‌های افراد تمرکز می‌کنن، بیشتر میشه.
یکی از دوستان در یکی از رویدادهای من درآوردی منابع انسانی شرکت کرده بود. هزینۀ زیاد بالایی نداشت؛ اما از وقتی که از وی گرفته شده بود برای برندسازی چند نفر خاص، به شدت شاکی بود.
این دوست تحصیل‌کرده و البته بسیار با تجربۀ ما می‌گفت:
یک صبح تا عصر ما تلف شد برای ارائه مشتی مزخرفاتی که اصلاً در بسیاری سازمان‌های ایرانی و حتی کسب‌وکارهای ایرانی جایگاهی نداره!
یک دورهمی بود که چند نفر با هم گپ بزنند؛ پول جاشون رو هم از ما بگیرند؛ آخرش هم یک برندسازی برای خودشون کرده باشند و عکس و فیلم‌هاشون رو شیر کرده باشند.
خوشا به حال آن که دوستی می‌یابد که قلب و ذهنش با قلب و روح او هم‌نواست.
دوستی که به واسطه‌ی شباهت سلیقه، احساس و دانسته‌هایش به او می‌پیوندد،
دوستی که دربند جاه‌طلبی یا منافع شخصی نیست.
موجودی که سایه‌سار درختی را به دبدبه و کبکبه‌ی دربار ترجیح میدهد!
