اینترنت ابزاری هست که امروزه مانند هوا، مورد نیاز هر شخصی هست؛ حتی پیرمردها و پیرزن‌ها.
باورش شاید سال‌های نه چندان‌دور(خصوصاً وقتی تازه گوشی‌های هوشمند به بازار اومده بودند.) سخت بود؛ اما امروزه می‌بینم پیرمردهای موسفیدی رو که در گوشی خود خیره شده‌اند.
از مباحث اجتماعی و آسیب‌هایی که نبود فرهنگ استفاده از تلفن همراه هوشمند به روابط آدم‌ها زده بگذرم، به تجربه و دانش من، با برنامه زمان گذاشتن در اینترنت هم بخشی از موفقیت یا شکست انسان‌ها رو رقم می‌زنه.
وقتی به وای‌فای یا اینترنت همراه وصل می‌شیم، می‌خوایم چی به دست بیاریم؟
این سؤال مهمی هست که دو هفته پیش در خلال گفتگو با عزیزی بهش گفتم بچسبونه روی دیوار اتاقش؛ توصیه‌های دیگری هم بهش کردم؛ ولی این اولین توصیۀ من بود.
نباید قدرت تأثیر اینترنت بر عمر و دنیای خودمون رو دست کم بگیریم؛ ما همانی هستیم که می‌اندیشیم؛ اینترنت هم رسانه‌ای هست که باعث می‌شه ما به یک‌سری چیزها فکر کنیم؛ خب الآن بیاییم مرور کنیم: با اینترنت دنبال چه چیزهایی هستیم که باعث می‌شه صبح و شب بهشون فکر کنیم؟ آیا فکر کردن به این چیزها، برای ما دستاورد یا سودی داره یا نداره؟
