سجاد رحیمی مدیسه

35سال از خدا عمر گرفتم و امروز در 36امین سال زندگیم و این روز گرم تابستانی و به بهانه 🖊روز قلم تصمیم گرفتم دربارۀ نویسندگی و ایجاد کسب و کار بنویسم.

نوشتن و عشق به نویسندگی با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در من جوانه زد و شروع کرد به رشد کردن.

زود قضاوت کردن، آفتی هست که امروزه بسیاری از ما را به خود آلوده کرده است.

ترسناک‌ترین انتخاب در مسیر پیشرفت و توسعه فردی، رضایت دادن به پادشاهیِ شهر کورهاست.

اینکه به خاطر کم‌کاری و سطح پایین اطرافیان به ابتدایی‌ترین دستاوردها بسنده کنیم، ازنظر من ارزشمند نبوده و نیست.

مدیر یکی از مراکز دولتی همیشه در توجیه بهره‌نگرفتن از آدم‌‌های کاربلد و متخصص می‌گفت: نمی‌خوام برام شاخ بشن!

تجربه ثابت کرده که گشتن با کوتوله‌ها به امید بلندتر دیده‌شدن چیزی جز رخوت و عقب‌ماندگی در پی نداشته است.

بهتر است  همیشه از خودمان بپرسیم، آیا این کوتوله‌های اطراف ما هستند که باعث شده‌اند احساس کنیم نقاط دورتر را می‌بینیم، یا نه، بر شانۀ غول‌ها ایستاده‌ایم و دوردست‌ها را نظاره می‌کنیم؟

بیایید هرگز پادشاه یک‌چشمی شهر کورها نباشیم.

برخی از دوستانم که اهل یادگیری و مطالعه هستند حرف‌های خنده‌داری می‌زنند.