سلام به روح کم‌فتوح اون عزیزی که برای اولین بار «ویروس ۱۵۰۰» رو به جون محتوانویسا و سئوکارا انداخت.
ویروس ۱۵۰۰ چیه؟
کسی که جمله‌های این‌تیپی می‌گه به این ویروس مبتلاست:
❗مقاله باید حداقل ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ کلمه باشه.
❗این مقاله مگاپسته؛ زیر ۵۰۰۰ کلمه مجاز نیست.
چه بسیار مقالات ۷۰۰ کلمه‌ایِ چسبیده به صفحه اول گوگل؛ و بسیار سوپرمقالات ۸۰۰۰ کلمه‌ایِ مدفون تو صفحات بعدی نتایج.
این شعار «helpful content» گوگل مثل شعار سال نوی ایران نیست که قاب بشه رو طاقچه؛ گوگل عمل می‌کنه!
برای helpful content، مثل سایر فاکتورهای رتبه‌دهی (مطابق سیاست گوگل) نمی‌شه تعریف دقیقی دراورد. البته نباید هم تلاش کنیم که در بیاریم، چون ممکنه به تولید یه ویروس جدید ختم بشه.
اما رعایت این دو نکته می‌تونه «محتوای مفید» بسازه:
۱. درباره چیزی حرف بزنیم که نیت جستجو (search intent) کاربره
اگه داریم برای کاربری که «علت درد سمت راست کمر» رو جستجو کرده محتوا می‌نویسیم، نیاز نیست این تیترهارو تو مقاله داشته باشیم:
❌ کمر چیست؟
❌ چرا انسان به کمر نیاز دارد؟
❌ نقش کمر در بدن انسان
۲. اونقدری حرف بزنیم که کاربر نیاز داره بدونه
حتی اگه داریم درباره درد کمر صحبت می‌کنیم، تا جایی بگیم که «اعتبار» و «کیفیت» محتوا حفظ بمونه. از تیترهای زرد و نیمه‌زرد پرهیز کنیم:
❌ دردشناسی کمر به روش ارسطو
❌ درمان کمردرد در فلات تبت
❌ رقابت طب سوزنی و طب سنتی در درمان درد کمر
خلاصه اینکه تا زمانی که حرفِ «کاربرپسند» برای گفتن داریم حرف بزنیم. نتیجه فشار تعداد کلمه به محتوانویس، می‌شه یه مقاله آبکی، با نرخ پرش بالا و گوگل‌ستیز.
جالب بود
کمیت مساوی کیفیت نیست
چه بسا جملاتی موجز و روشن که گیراتر از چند صفحه صحبت تکراری و پیچیده اند