برای خوب نوشتن باید وقت و بی‌وقت بنویسیم.
«به‌شرط نوشتن» یعنی اینکه انجام هر کاری را منوط به قدری نوشتن کنیم.
مثلاً وقتی می‌خواهیم غذا بخوریم، پیش از آن کمی بنویسم. به‌عبارتی نوشتن مجوز ما برای خوردن باشد.
مهم نیست از چه چیزی، چقدر و چگونه می‌نویسیم. مهم این است که شرط انجام هر کاری کمی نوشتن باشد.
برخی موقعیت‌هایی که میتوانید در آن با گفتن جملات زیر از ایدۀ به شرط نوشتن استفاده کنید:
-موبایلم را چک می‌کنم به شرط اینکه قبلش یک صفحه بنویسم.
-تلویزیون نگاه می‌کنم به شرط اینکه قبلش چند کلمه‌ای بنویسم.
-بیرون می‌روم به شرط اینکه قبلش کمی بنویسم.
-چای می‌نوشم به شرط اینکه قبلش چند جمله بنویسم.
-حمام می‌روم اما قبلش حتما باید کمی یادداشت روزانه بنویسم.
و به همین ترتیب.
بعد از مدتی می‌بینید که تمام زندگی شما گره خورده به نوشتن.
از مزایای این کار:
- نوشتن برایتان مثل آب خوردن راحت می‌شود.
- تحت هر شرایطی برای نوشتن وقت پیدا می‌کنید.
- نمی‌گذارید ایده‌‌هایی که ممکن است در لحظه به ذهنتان برسد از دست برود.
- ذره‌‌ذره پروژه‌های نوشتاری‌تان را کامل‌تر می‌کنید.
- از قدرت نوشتن برای انجام درست کارهای مختلف بهره می‌گیرید.
- در هر لحظه از روز میتوانید با نوشتن مراقبه کنید و به آرامش برسید.
در مجموع می‌توان گفت که با این کار جلوی تمام بهانه‌های فرار از نوشتن را می‌گیرید.
«به شرط نوشتن» نوشتن را به اولویت ما تبدیل می‌کند و به ما می‌آموزد که نوشتن را به بعد از کارهای دیگر موکول نکنیم.
چند نکته اساسی برای نتیجه گرفتن از به‌شرط نوشتن:
همیشه قلم و کاغد همراه خودتان داشته باشید. البته ممکن است شما اهل تایپ کردن باشید، اما گاهی اوقات دسترسی به کامپیوتر ممکن نیست. پس چه بهتر که کار را برای خودتان سخت نکنید.
سخت نگیرید. هر چیزی را که به ذهنتان می‌رسد و نمی‌رسد(!) بنویسید.
به نتیجۀ کار فکر نکنید. از فرآیند کار لذت ببرید.
ماریو بارگاس یوسا می‌گوید:
نویسندگی تنها پیشه‌ای است که حین انجام آن پاداش فوق‌العاد‌اش را دریافت می‌کنید.
