مدت زیادی با مرحوم هوشنگ رحیمیان کار نکردم؛ اما همیشه یادش در ذهن و قلب من است.
مدیری که برای من مدیر نبود؛ بلکه به معنی واقعی کلمه، یک رهبر و استادی بود که از او یاد گرفتم.
هر چه میگذرد و روزگار غبار و گرد پیری را به سر و رویم مینشاند، بیشتر یاد این مرد بزرگ میافتم و به روانش درود و سلام میفرستم.
مرحوم هوشنگ رحیمیان، بزرگمردی بود که از او بسیار یاد گرفتم؛ بسیار آموختم و هنوز نکته، توصیهها و صحبتهایی که حین کار و حتی در مأموریت به من میگفت، در خاطرم هست.
شاید یکی از حسرتهای بزرگی که در زندگی حرفهای و تخصصی خود دارم، این است که نشد سالیان سال در رکاب این مرد شریف، به کشور و مردمم خدمت کنم و درسها و نکتههایش را بنویسم و بتوانم بیشتر با وی گفتگو کنم.
ای کاش میتوانستم بیشتر از او یاد بگیرم...روحش شاد و یادش همیشه ماندگار.