سجاد رحیمی مدیسه

یک دخترخالۀ دیگر هم خداوند برایمان به این دنیا آورد تا با دیدن پاکی و معصومیتش، دلمان شاد شود و یادمان نرود فطرت و اصل ما از کجا بوده است و به کجا می‌رویم.

هر نوزادی را که می‌بینم، یاد عکس‌های نوزادی خودم می‌افتم؛ و یاد اصل هر انسان و بشری که پاک و معصوم به دنیا می‌آید و واقعاً چه می‌شود که هر چه قدر بزرگتر می‌شود، از اصل پاک خود دورتر شده و بیشتر اهل زمین می‌شود تا آسمان!

چرا مردم و جامعه و دنیا انقدر آسمان را فراموش کرده و زمین را زیادی جدی گرفته؟

چرا انسان‌ها همدیگر را آزار می‌دهند؟ مگر قرار است 1000سال عمر کنند و صاحب این دنیا باشند؟

اصلاً قرار است با خودشان چه ببرند؟

خدا هنوز از انسان ناامید نشده است

رنج هست، مرگ هست، اندوه جدایی هست،
اما آرامش نیز هست، شادی هست، رقص هست،
خدا هست.

زندگی، همچون رودی بزرگ، جاودانه روان است.
زندگی همچون رودی بزرگ که به دریا می رود،
دامان خدا را می جوید .

خورشید هنوز طلوع می کند
فانوس ستارگان هنوز از سقف شب آویخته است  
بهار مدام می خرامد و دامن سبزش را بر زمین می کشد  
امواج دریا، آواز می خوانند،
بر می خیزند و خود را در آغوش ساحل گم می کنند
گل ها باز می شوند و جلوه می کنند و می روند  

نیستی نیست
هستی هست
پایان نیست
راه هست
تولد هر کودک، نشان آن است که  
خدا هنوز از انسان ناامید نشده است...

آری! به قول رابیندرانات تاگور: هر کودکی با این پیام به دنیا می آید که ، خداوند هنوز از بشر ناامید نشده است.