چشم‌هایم را بسته‌ام، حالا بهتر می‌بینم.
-گویا
گاهی بهتر است چشم‌هایمان را ببندیم و بنویسیم.
وقتی با چشم‌های بسته می‌نویسیم، حس می‌کنیم آزادتریم، حس می‌کنیم منتقد درونمان سکوت کرده.
نوشتن با چشم‌های بسته مثل مراقبه است، انگار تمام تمرکزمان جمع می‌شود روی چیزی که می‌نویسیم.
با چشم‌های بسته، تمام پریشانی‌ها و حواس پرتی ها دور می‌شوند.
گاهی هم به جای بستن چشم‌ها، باید چراغ اتاق را خاموش کنیم.
در تاریکی نوشتن تجربه‌ی غریبی‌ست.
نباید نگران در هم رفتن کلمه‌ها و جمله‌ها باشیم.
معمولاً بعد از باز کردن چشم‌ها و روشن کردن چراغ، از روشنایی و باز بودن نوشته‌هایمان شگفت‌زده می‌شویم.
