سجاد رحیمی مدیسه

این دو بیت بسیار به دلم نشست؛ از مولانا:

هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر
آرام‌تر از آهو بی‌باک‌ترم از شیر
هر لحظه که می‌کوشم در کار کنم تدبیر
رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر

در این روزگار، که ما بیش از هر چیز به امید و ایمان احتیاج داریم، مگذار ناامیدی، روزنی به اندازه ی سر سوزنی در قلبت پیدا کند و از آنجا هجوم بیاورد.
امید را برای روزهای بد، ساخته‌اند؛ چراغ را برای تاریکی.

انسان اگر با مشقّت و درد و مصیبت روبرو نمی‌شد، نه به چیزی ایمان می‌آورد، نه به آینده‌ای دل می‌بست، و نه از امید، سلاحی می‌ساخت به پایداری کوه.

فردی از عارف خواست که او را موعظه کند.

سلام به همه قهرمانان

یک جمله ای خواندم خیلی انرژی و انگیزه بهم داد.
دلم خواست با شما هم به اشتراک بگذارم.

این جمله این بود:

قهرمانان هر روز آموزش می‌بینند.

آلبر کامو: وقتی انسان آموخت که چگونه با رنج هایش تنها بماند و چگونه بر اشتیاقش بر گریختن چیره شود، آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد.